Όλα άρχισαν το 1940 όταν, σε ηλικία είκοσιπέντε ετών, ο αδελφός Ροζέ εγκατέλειψε τη χώρα όπου είχε γεννηθεί, την Ελβετία, για να πάει να ζήσει στη Γαλλία, τη χώρα της μητέρας του. Είχε μείνει για πολλά χρόνια ακινητοποιημένος από πνευμονική φθίση. Κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς αρρώστιας είχε ωριμάσει μέσα του η κλήση να ιδρύσει μια κοινότητα.

Τη στιγμή που άρχισε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, είχε την βεβαιότητα ότι, όπως η γιαγιά του είχε κάνει στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έπρεπε χωρίς καθυστέρηση να βοηθήσει τον κόσμο που δοκιμαζόταν. Το μικρό χωριό του Ταιζέ, όπου είχε εγκατασταθεί, ήταν πολύ κοντά στην οριακή γραμμή που χώριζε τη Γαλλία στα δύο: ήταν σε πολύ καλή θέση για να δεχθεί τους πρόσφυγες. Φίλοι από τη Λυών άρχισαν να υποδεικνύουν τη διεύθυνση του Ταιζέ σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη από ένα καταφύγιο.

Στο Ταιζέ, έναντι ενός μικρού ποσού, ο αδελφός Ροζέ αγόρασε ένα σπίτι με τους βοηθητικούς του χώρους, εγκαταλελειμμένο από πολλά χρόνια. Πρότεινε σε μια από τις αδελφές του, τη Γενοβέφα, να έρθει να τον βοηθήσει στην υποδοχή. Μεταξύ των προσφύγων που φιλοξένησαν υπήρξαν και Εβραίοι. Τα υλικά μέσα ήταν φτωχά. Χωρίς τρεχούμενο νερό, πήγαιναν για νερό στο πηγάδι του χωριού. Η τροφή ήταν λιτή, κυρίως σούπα με καλαμποκάλευρο αγορασμένο σε καλή τιμή από το κοντινό μύλο.

Από διακριτικότητα προς εκείνους που φιλοξενούσε, ο αδελφός Ροζέ προσευχόταν μόνος, συχνά πήγαινε να ψάλλει μακριά από το σπίτι, στο δάσος. Για να μην ενοχλούνται κάποιοι Εβραίοι η αγνωστικιστές, η Γενοβέφα εξηγούσε στον καθένα ότι όποιος ήθελε μπορούσε να προσεύχεται μόνος στο δωμάτιό του.

Οι γονείς του αδελφού Ροζέ, ξέροντας ότι ο γιος και η κόρη τους ήταν εκτεθειμένοι, ζήτησαν από ένα οικογενειακό φίλο, Γάλλο συνταξιούχο στρατιωτικό, να τους φροντίζει. Το φθινόπωρο του 1942, τους ειδοποίησε ότι η δραστηριότητά τους είχε ανακαλυφθεί, και ότι έπρεπε να φύγουν χωρίς καθυστέρηση. Μέχρι το τέλος λοιπόν του πολέμου, είναι στη Γενεύη που ο αδελφός Ροζέ έζησε και άρχισε την κοινοτική ζωή με τους πρώτους αδελφούς του. Μπόρεσαν να γυρίσουν στο Ταιζέ το 1944.

Η δέσμευση των πρώτων αδελφών

Το 1945, ένας νεαρός νομικός της περιοχής ίδρυσε ένα σύλλογο για να φροντίσει παιδιά που ο πόλεμος τους είχε στερήσει την οικογένεια. Πρότεινε στους αδελφούς να δεχθούν μερικά στο Ταιζέ. Μια κοινότητα ανδρών δεν μπορούσε να δεχθεί παιδιά. Τότε ο αδελφός Ροζέ ζήτησε στην αδελφή του να επανέλθει για να φροντίσει τα παιδιά και να γίνει η μητέρα τους. Τη Κυριακή, οι αδελφοί υποδέχονταν επίσης Γερμανούς αιχμάλωτους πολέμου από ένα στρατόπεδο κοντά στο Ταιζέ.

Σιγά σιγά μερικοί νέοι άνδρες ήρθαν να προστεθούν στους πρώτους αδελφούς, και τη μέρα του Πάσχα 1949, ήταν επτά που αφιερώθηκαν για όλη τους τη ζωή με την αγαμία, την κοινοτική ζωή και μια μεγάλη απλότητα ζωής.

Στη σιωπή μεγάλων πνευματικών ασκήσεων, το χειμώνα του 1952-1953, ο ιδρυτής της κοινότητας έγραψε το Κανονισμό του Ταιζέ, εκφράζοντας για τους αδελφούς του «το ουσιώδες που επιτρέπει την κοινοτική ζωή».