Garncarstwo i jego kontekst
Warsztat garncarski w Taizé stanowi integralną część życia wspólnoty ekumenicznej, w której żyje około dziewiędziesięciu braci z prawie trzydziestu krajów. Pracę w tych warsztatach trzeba rozumieć w szerokim kontekście życia braci. Tłumaczy też wiele praktycznych wyborów. Przede wszystkim jesteśmy braćmi, a potem dopiero artystami, twórcami czy też prostymi rzemieślnikami. Oddajemy swoje życie w duchowej solidarności w Taizé z tysiącami młodych ludzi przyjeżdżających z różnych stron lub w innych miejscach na świecie.
Garncarska przygoda rozpoczęła się w 1949 roku, gdy w Taizé założono warsztat. Stopniowo rozbudowywano go z nastawieniem na ręczne toczenie form oraz wykorzystanie glazury kamionkowej, bazującej głównie na popiołach roślinnych.
W miarę jak wspólnota się rozrastała, bracia nadal całkowicie pokrywali koszty swojego utrzymania z pracy swoich rąk. Dodać trzeba, że na większości pracujących tutaj braci spoczywają również obowiązki duszpasterskie związane z misją wspólnoty. Produkcja odbywa się za pomocą prostych procesów. Niektóre z nich (takie jak toczenie form, modelowanie, odlew) zostały zmechanizowane. Warsztat produkuje przedmioty codziennego użytku.
Dwa proste procesy są kontynuowane od czasu założenia warsztatu: przygotowanie gliny z surowców wydobywanych lokalnie i wytwarzanie charakterystycznych dla warsztatu glazur.
Krótkie wprowadzenie
Glina, z której wytwarza się naczynia w Taizé ulega zeszkleniu w temperaturze 1280ºC. W wyniku tego procesu powstają wyroby kamionkowe. Zanim zostaną pokryte glazurą, poddawane są wstępnemu wypaleniu w temperaturze 950ºC. Wszystkie z naszych pieców do wypalania używają naturalnego gazu.
Niektóre z przedmiotów (np. lampy, ptaki, ...) wytwarzane są w warsztacie odlewniczym przy użyciu masy porcelanowej.
Glazury kamionkowe są krzemianami powstającymi w temperaturze 1280ºC w wyniku stopienia mieszanki różnych minerałów: skalenia, kaolinu, kredy, krzemionki, talku. Można zabarwić je przez dodanie pigmentów takich jak tlenki żelaza, dzięki którym uzyskamy glazurę koloru kości słoniowej, zieloną, czarną i brązową. Dodając kobalt lub miedź uzyskamy kolor niebieski i fioletowy. Używając tytanu otrzymamy kolor pomarańczowo-żółty. Glazury te zawierają czasami popioły roślin składające się z minerałów, które rośliny pobierają z podłoża. Popioły te mogą również zostać odtworzone przy użyciu minerałów w tych samych proporcjach, stosujemy to w przypadku kilku naszych glazur.
Przy pierwszym wypalaniu naszych wyrobów współpracujemy z lokalnymi warsztatami, jako wyraz solidarności z innymi garncarzami: nie jesteśmy zresztą w stanie sami sprostać zapotrzebowaniu.
Nasze najważniejsze glazury
Gousseau (żółta): odtworzenie glazury otrzymywanej oryginalnie przy użyciu popiołów z mieszanki drzew pochodzących z pobliskich lasów znanych jako Lasy Gousseau.
Omnia (zielona matowa): szkliwo uzyskiwane przez zmieszanie różnych glazur.
Niebieska: szkliwo uzyskiwane po użyciu odtworzonych popiołów z lasów Bresse, wzbogaconych tlenkiem kobaltu.
Okoumé (szaro-niebieska matowa): odtworzenie glazury powstającej po użyciu popiołów z odpadów egzotycznego drewna używanego kiedyś w lokalnym warsztacie stolarskim.
Temmoku (czarna z domieszką czerwonego): japońska nazwa klasycznego szkliwa na bazie żelaza, pochodzącego z Chin sprzed 1000 lat.
Bois de Bresse (błyszcząca biała): odtworzenie szkliwa, do produkcji którego używa się popiołów z obciosu żywopłotów w regionie Bresse, niedaleko Taizé.
Orzechowa (brązowa pół-matowa): odtworzenie szkliwa, do produkcji którego używa się skorup orzechów laskowych z Hiszpanii.
Czerwone żelazo (rdzawo-brązowa): glazura na bazie żelaza zawierająca fosfor.
Żółta: szkliwo bogate w tlenek glinowy wzbogacone tlenkiem tytanu.
Kilka informacji praktycznych
Wszystkie przedmioty, które produkujemy, są wytrzymałe na działanie zmywarek i kuchenek mikrofalowych. Nie powinno się ich używać w bardzo gorących piekarnikach (w temperaturze powyżej 200ºC).
Ze względu na ryzyko rozbicia nie wysyłamy ceramiki pocztą, z wyjątkiem trzech wyrobów.