Jezus modlił się: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.
Ten tekst jest fragmentem modlitwy Jezusa. Widzimy tutaj, że modlitwa nie jest po prostu „mówieniem i proszeniem Boga o coś”, jest raczej „intymną więzią z Bogiem”. Jezus mówi, „Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie”. A przecież inaczej niż w powszechnym odczuciu intymności, która dąży do „wykluczenia” innych, intymność Jezusa z Ojcem „obejmuje” każdego. Jezus mówi: „Ty we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni byli w Nas”. Zatem modlitwa nie jest wyłącznie relacją między „mną a Bogiem”, ale raczej relacją „ja, Bóg i inny”. Obraz modlitwy nie przypomina „linii pionowej”, ale bardziej „trójkąt”.
Brat Alois napisał: „Życie duchowe nie jest dążeniem przeżywanym w izolacji, lecz rozwija się we wspólnocie z osobami, z którymi dzielimy te same poszukiwania.” Rzeczywiście, „dzięki modlitwie pokonujemy izolację i nawiązujemy więź z innymi osobami”. Doroteusz z Gazy, chrześcijanin, który żył w Palestynie na początku VI wieku, dobrze to opisał: „Wyobraźcie sobie, że krąg jest światem, Bóg – centrum, a promienie – różnymi drogami lub sposobami życia ludzi. Kiedy święci, pragnąc zbliżyć się do Boga, idą w środek kręgu, to w miarę zbliżania się do Boga zbliżają się do siebie wzajemnie. Im bardziej zbliżają się do Boga tym bardziej zbliżają się do siebie; a im bliżej są siebie, tym bliżej są Boga.”
W czasach kiedy pojęcia „różnorodność” i „pluralizm” są ważne dla wielu osób, zachęta, żeby żyć w jedności, może się wydawać niestosowna i niepopularna. Czy powinniśmy szanować wszystkie różnice, jakie istnieją między ludźmi? Rzeczywiście, różnice należy szanować, ale co będzie z życiem razem? Życie na równoległych ścieżkach, które nigdy się nie spotkają może stanowić pretekst do podziałów i separacji!
Dlatego przestańmy patrzeć na różnice jak na problem, który trzeba rozwiązać. Zamiast tego nauczmy się widzieć różnice jako dar, który należy przyjąć z wdzięcznością: piękny dar, który jest dla nas wyzwaniem, żeby stawać się równocześnie pokornym i twórczym. Ja, Ty, Oni – wszyscy jesteśmy różni. Wiara wzywa nas jednak do życia w jedności i solidarności, „Ty we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni byli w Nas”.
Nie idziemy sami. Idziemy razem!
Jak możemy sobie radzić z różnicami istniejącymi w tym życiu? Jakie stanowią wyzwania? Czy masz pomysł, jak twórczo sobie z nimi radzić? „Jedność w różnorodności”. Co chcesz powiedzieć o tym wyrażeniu? Czy możesz podać kilka przykładów?