W latach siedemdziesiątych przemiany społeczne były tak gwałtowne, że czasem raniły sumienia chrześcijan. Są ludzie, którzy się po tym nie podnieśli. Padło tyle kategorycznych sądów, wyrażono wiele surowych opinii. Pod ich wpływem niektórzy przestali w końcu wierzyć w wartość tego, czym żyli dotychczas. W Taizé powiedzieliśmy sobie: chrześcijanie nie mogą być «mistrzami niepokoju», powinni stać się «sługami zaufania».