TAIZÉ

Αδελφός Αλοΐς 2013

Τέσσερις προτάσεις για την αποκάλυψη της πηγής της πίστεως στο Θεό

 
Η επιστολή που δημοσιεύθηκε το προηγούμενο έτος στο Βερολίνο, “Προς μια νέα αλληλεγγύη”, θα εξακολουθήσει να αποτελεί θέμα για την έρευνά μας για τα προσεχή τρία χρόνια. Αφιερώσαμε το έτος 2013 για να αναζητήσουμε τρόπους «αποκάλυψης της πηγής της πίστεώς μας στο Θεό». Το «έτος της πίστεως» που καθιερώθηκε από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’, δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση. Εδώ παρατίθενται τέσσερις προτάσεις, οι οποίες και θα προωθήσουν την έρευνά μας.

Πρώτη πρόταση – Μιλάμε μαζί για το ταξίδι μας στην πίστη


Ποιο το νόημα της ζωής μας; Πώς τοποθετούμαστε απέναντι στον πόνο και το θάνατο; Πού βρίσκουμε τη χαρά της ζωής;

Αυτές είναι ερωτήσεις που κάθε γενιά και κάθε άνθρωπος καλείται να απαντήσει.

Οι απαντήσεις δεν μπορεί να περιέχονται σε έτοιμα στερεότυπα.

«Και αν ο Θεός υπήρχε ...;» Η ερώτηση για την ύπαρξη του Θεού δεν έχει εξαφανιστεί από τον ορίζοντα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο και γίνεται έχει πια αλλάξει.

Το γεγονός πως η ατομικότητα ενέχει κεντρική θέση στην εποχή μας είναι κάτι το θετικό: ενισχύει την αξία του ανθρώπινου προσώπου, της ελευθερίας και της αυτονομίας του.

Ακόμα και σε κοινωνίες όπου η θρησκεία είναι έντονα παρούσα, η πίστη στο Θεό είναι όλο και λιγότερη και απαιτεί μια προσωπική τοποθέτηση.

«Ο Θεός κατοικών φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν ουδέ δύναται να ίδη· εις τον οποίον έστω τιμή και κράτος αιώνιον» (Α’ Τιμ. 6:16). Αυτά τα λόγια του Αποστόλου Παύλου έχουν μια σύγχρονη απήχηση. Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από αυτά;

Ας ψάξουμε μαζί, συνομιλώντας γι’ αυτό και με άλλους πιστούς ή ακόμη και με αγνωστικιστές ή άθεους! Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πίστεως και αμφιβολίας διαπερνάει πολλούς είτε πιστούς είτε άπιστους.

Όταν αυτοί που αναζητούν το Θεό είναι λιγότερο καταφατικοί στον τρόπο που εκφράζουν την πίστη τους, αυτό δε σημαίνει ότι πιστεύουν λιγότερο, αλλά μάλλον ότι είναι αρκετά ευαίσθητοι στην υπερβατικότητά Του. Αρνούνται να κλείσουν το Θεό μέσα σε έννοιες.

Αν κανείς δεν μπορεί να δει το Θεό, τότε πώς οι πρώτοι Χριστιανοί λένανε ότι διά του Ιησού βλέπουν το Θεό; «Αυτός είναι η εικόνα του αοράτου Θεού», γράφει σχετικά ο Απόστολος Παύλος (Κολ. 1:15).

Ο Χριστός είναι ένα με το Θεό, αληθινός Θεός και αληθινός άνθρωπος, αδιαιρέτως και ασυγχύτως. Πόσες προσπάθειες έχουν γίνει για να διασαφηνιστεί η σημασία αυτών των παραδόξων εκφράσεων του μυστηρίου του Θεού! Αυτές δεν αντικαθιστούν τη δική μας έρευνα, κατευθύνουν όμως την πορεία της.

Με αυτά που είναι και αυτά που έκανε, ο Ιησούς δείχνει ότι ο Θεός αγάπη εστί. Αποκαλύπτει την καρδιά του Θεού. Ο Θεός δεν είναι αυθαίρετη δύναμη αλλά Αυτός που μας αγαπάει.

Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν μάρτυρες του γεγονότος της Αναστάσεως του Χριστού εκ των νεκρών και της υπάρξεώς του εν Θεώ. Και έρχεται να εγκαθιδρύσει την εν Θεώ ζωή, σαν έναν θησαυρό, στις καρδιές αυτών που συναντά. Και ο θησαυρός αυτός είναι επίσης μια προσωπική παρουσία∙ ονομάζεται «Άγιο Πνεύμα», το οποίο δίνει παραμυθία και δύναμη.

Τα ονόματα «Πατήρ», «Υιός» και «Άγιο Πνεύμα» δείχνουν ότι ο Θεός είναι κοινωνία, σχέση, διάλογος, αγάπη... σε σημείο που οι τρεις να είναι ένα. Έτσι η Χριστιανική πίστη περιέχει ένα τέτοιο παράδοξο που δεν μας επιτρέπει ποτέ να γίνουμε κύριοι της αληθείας του Θεού.


Δεύτερη πρόταση - Αναζήτηση τρόπων προσέγγισης του Χριστού


Ο Χριστός δε δίδαξε απλά μια θεωρία∙ έζησε ως άνθρωπος όπως όλοι μας. Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι διά αυτού έλαμπε ο Θεός χωρίς καμιά σκιά.

Ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του πολλοί ήταν εκείνοι που δυσπιστούσαν: «Ειναι τρελός» (Mκ 3:21), «Λογαριάζει τον εαυτό του ίσο με το Θεό» (Ιω 5:18).

Κανείς δεν υποχρεώθηκε να τον πιστέψει. Η πίστη όμως είναι πολύ παραπάνω από ένα συναίσθημα. Αλλά είναι και μια λογική πράξη. Είναι δυνατόν, με ώριμη σκέψη να πιστεύει κάποιος στο Χριστό.

Τι κάνει το Χριστό αξιόπιστο; Γιατί εδώ και δυο χιλιάδες έτη έχει τόσους πολλούς οπαδούς; Δεν είναι μήπως η ταπεινότητά του; Δεν επέβαλε τίποτα και σε κανέναν. Απλά απευθύνθηκε σε όλους τους ανθρώπους για να τους πει ότι ο Θεός είναι πλησίον τους.

Εμπιστεύτηκε αυτούς που η ίδια η κοινωνία είχε απορρίψει. Διαφύλαξε την αξιοπρέπειά τους. Αυτός ο ίδιος συναίνεσε στο να περιφρονηθεί και να αποκλειστεί για να μην αρνηθεί την αγάπη του Θεού για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους.

Μπορούμε να συναντήσουμε το Χριστό διαβάζοντας τη ζωή του στο Ευαγγέλιο. Μας ρωτάει ακόμη και σήμερα: «Ποιος είμαι εγώ για σένα;» (Mτ 16:15). Και μας είχε πει ότι θα μας δινόταν στην Ευχαριστία.

Μπορούμε να τον συναντήσουμε στην παρέα και την φιλία αυτών που τον ακουλουθούν, όταν οι Εκκλησίες μας γίνονται κοινότητες υποδοχής.

Την επόμενη χρονιά θα αναζητήσουμε πρακτικούς τρόπους για να κάνουμε την ορατή κοινότητα των πιστών μια απτή πραγματικότητα.

Τον συναντούμε στους πένητες, για τους οποίους ο Χριστός τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη.

«Ό,τι κάνετε για τον τελευταίο εκ των αδερφών μου, αυτό το κάνετε για μένα.» (Mτ 25:40) Την αλήθεια αυτών των λόγων του Χριστού θα θέλαμε να επιβεβαιώσουμε στη συνάντησή μας το 2015.

Μπορούμε να τον συναντήσουμε στην μαρτυρία όσων πιστεύουν και βασίζουν τις ζωές τους σε Αυτόν.

Aς πάμε, μόνοι ή και με άλλους, να συναντήσουμε και να μιλήσουμε με ανθρώπους που η ζωή τους άλλαξε μετά από μια συνάντησή τους με το Χριστό.

Ή ας διαβάσουμε μαζί τη ζωή ενός μάρτυρα της πίστεως: Φραγκίσκος της Ασίζης, Ζοζεφίνα Μπακίτα, Ντίτριχ Μπονχέφερ, Μητέρα Τερέζα, Όσκαρ Ρομέρο, Αλέξανδρος Μεν, και πολλοί άλλοι.

Ήταν όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους και καθένας τους προικισμένος με ξεχωριστή χάρη. Δεν προτιθέμεθα να τους μιμηθούμε αλλά να δούμε πώς τους μεταμόρφωσε η πίστη τους στον Κύριο.

Είχαν και αυτοί τα ελαττώματά τους. Αλλά όλοι κοινωνούσαν διά της προσευχής τους με το Θεό, έστω κι αν ορισμένοι από αυτούς είχαν γνωρίσει εσωτερικό σκοτάδι. Η σχέση τους με το Χριστό τους απελευθέρωσε κι έτσι άνθισε μέσα τους ό,τι καλύτερο είχαν.


Τρίτη πρόταση – Αναζήτηση τρόπων στήριξης στο Θεό.


Η πίστη και η εμπιστοσύνη μας στο Θεό σημαίνει ότι στηριζόμαστε σε αυτόν. Έχοντας πίστη δε σημαίνει ότι μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα ή ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη, αλλά ότι βρίσκουμε μια αρχή και ένα σημείο εκκίνησης.

Σημαίνει ότι δεν είμαστε εξαρτώμενοι από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας, και άρα από τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά από έναν Άλλο που μας αγαπάει.

Κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς στήριγμα και ως εκ τούτου, όλοι πιστεύουν σε κάτι. Ο Χριστός μας προσκαλεί να βασιστούμε στο Θεό, όπως και ο ίδιος έπραξε. Μας διδάσκει να προσευχόμαστε «Πάτερ υμών ο εν τοις ουρανοίς».

Η λατρεία εν σιωπή τρέφει την σκέψη και τη διάνοια. Αλλά ακόμη περισσότερο, μας τοποθετεί ενώπιον και εντός του μυστηρίου του Θεού.

Δημιουργώντας στιγμές «Σαββάτου», στιγμές κενού και καταπαύσεως, αφιερώνοντας το χρόνο μας για να ανοίξουμε την πιο κοντινή εκκλησία δύο ώρες την εβδομάδα, προσευχόμενοι με άλλους, και συμμετέχοντας στην τοπική Εκκλησία κάθε εβδομάδα για να μνημονεύσουμε το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού... όλα αυτά επιτρέπουν στο Θεό να είναι καθημερινά ανάμεσά μας.

Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει μια εσωτερική ζωή, όπου το φως και το σκότος, οι χαρές και οι φόβοι, η πίστη και η αμφιβολία σμίγουν. Απίστευτες ανακαλύψεις μπορούν να πραγματοποιηθούν εκεί.

Όταν γνωρίζουμε ότι αγαπιόμαστε και αγαπάμε, όταν βιώνουμε δεσμούς φιλίας, ή όταν η ομορφιά της δημιουργίας ή η ανθρώπινη δημιουργικότητα μας αγγίζει, αυτό μας θυμίζει ότι η ζωή είναι όντως όμορφη. Αυτές οι στιγμές μας πιάνουν εξ’ απήνης∙ μπορεί να προκύψουν σε μια περίοδο πόνου, σαν ένα φως που έρχεται από αλλού.

Σε αυτές μπορούμε να δούμε, με απλότητα, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.

Στις μέρες μας, όπου πολλοί βιώνουν διαλυμένες σχέσεις και απρόσμενες αλλαγές στη ζωή τους, η σχέση με το Χριστό μπορεί να παράσχει συνέχεια και νόημα.

Η πίστη δεν προκαλεί εξαφάνιση των εσωτερικών μας αντιπαλοτήτων, αλλά το Άγιο Πνεύμα μας γεμίζει με χαρά και αγάπη για τη ζωή.


Τέταρτη πρόταση - Να ανοιχτούμε χωρίς φόβο στο μέλλον και στους άλλους.


Η εμπειρία της πίστεως δεν μας απομονώνει στον εαυτό μας. Η εμπιστοσύνη στο Χριστό μας κάνει να εμπιστευόμαστε το μέλλον και τους άλλους. Μας δίνει δύναμη να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της εποχής και της ίδιας μας της ύπαρξης με κουράγιο.

Η πίστη είναι σαν μια άγκυρα που μας δένει με το μέλλον του Θεού, στον Αναστημένο Χριστό, με τον οποίο και μας δένει άρρηκτα. Το Ευαγγέλιο δεν αφήνει κανένα περιθώριο προβληματισμού για τη μετά θάνατον ζωή, αλλά μας αφήνει την ελπίδα ότι θα δούμε το Χριστό, ο οποίος είναι ήδη η ζωή μας.

Η πίστη μας οδηγεί στο να μην φοβόμαστε πια το μέλλον και τους άλλους.

Η πίστη δεν είναι αφέλεια. Έχει επίγνωση του κακού που υφίσταται στην ανθρωπότητα, ακόμα και μέσα στις καρδιές μας. Αλλά δεν ξεχνά ότι ο Χριστός ήρθε για όλους.

Η πίστη στο Θεό μας δίνει μια άλλη οπτική, με την οποία βλέπουμε τους άλλους, τον κόσμο και το μέλλον—μια οπτική ευγνωμοσύνης και ελπίδας και μια προσεκτικότητα για την ομορφιά.

Η πίστη στο Θεό μας δίνει την ελευθερία να είμαστε δημιουργικοί.

Και τότε μπορούμε να ψάλλουμε με τον Άγιο Γρηγόριο του 4ου αιώνα: «ω εσύ που είσαι “πάντων επέκεινα″, ποιος νους μπορεί να σε κατανοήσει; Όλοι σε επιποθούν.»

Τελευταία ενημέρωση: 26 Αυγούστου 2013

PDF - 741.3 ko

Τέσσερις προτάσεις 2013